خدای متعال در کتاب خود در باره حکمت چنین می فرماید:
يُؤتِي الْحِكْمَةَ مَن يَشَاءُ وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ (سوره بقره 269)
“او به هركس كه راه درست را انتخاب کند حكمت مىبخشد و به هركس كه حكمت بخشيده باشند، بىشك خير بسيارش داده اند، و جز خردمندان كسى پند نمىگيرد”
از جمله در سوره جمعه می فرماید:
هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ …(سوره جمعه 2)
او کسی است که در میان امیین پیامبری از خودشان برانگیخت که آیاتش را بر آنها می‌خواند، پاکشان می‌سازد و به آنها کتاب و حکمت مى‌آموزد…
حکمت، روشی است برای رسیدن به اطلاعات درست و همچنین خود همان اطلاعات درستی که به وسیلۀ آیات نازل شده از جانب خدا و نشانه های آفرینش خدا به دست آمده است. روش رسیدن به حکمتی که در کتاب خدا آمده است، در خود همان آیات است. حکمت روشی برای استخراج احکام از کتاب است یا هم احکام استخراج شده با این روش است که در کتاب نازل شده جای دارد. روش رسیدن به اطلاعات درست در آیات و نشانه های آفرینش در طبیعت، با کار موشگافانه و پایدار بر روی آنها به دست می آید. شرط مهم رسیدن به اطلاعات درست با هر دو روش، به خرج دادن تلاشهای لازم است.
