۸. سورهٔ انفال
در مدینه نازل شده است. ۷۵ آیه است.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿۱﴾
۱-می‌پرسند از تو دربارهٔ انفال/غنائم و بهره‌های جنگی و دارایی‌های عمومی؛ بگو انفال از آن خداوند و رسول/فرستادهٔ اوست. پس پروا کنید از خداوند و صلح/سازش بیاورید میان خویش و فرمان برید خداوند و رسول/فرستادهٔ او را اگر مؤمن/باورمند هستید.
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿۲﴾
۲- مؤمنان/باورمندان تنها آنانی هستند که چون یاد خداوند شود دلهاشان بهراسد/بلرزد و چون خوانده شود بر آنان آیات او بیفزاید بر ایمانشان/باورشان و بر پروردگار خود توکل می‌کنند/به پروردگار خویش واگذارند کار خویش را.
الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿۳﴾
۳- همانان که [درست و همیشه] به پا می‌دارند نماز را و از آن چه روزی دادیم آنان را [از دارایی و دانش و توانایی] انفاق/در راه خیر خرج می‌کنند/به دیگران می‌بخشند.
أُولَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ﴿۴﴾
۴- آنانند همان مؤمنان/باورمندان به راستی؛ ایشان را درجاتی/پله‌هایی/برتری است در نزد پروردگارشان و آمرزشی است و رزقی/روزیی است گران ارج.
كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ ﴿۵﴾
۵- همان گونه که بیرون آورد تو را پروردگارت از خانه ات به [خاطر] آن حق/حقیقت (برای جنگ بدر) و همانا که گروهی از مؤمنان ناخشنود بودند.
يُجَادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَمَا تَبَيَّنَ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ يَنْظُرُونَ ﴿۶﴾
۶- [ این گروه از مؤمنان] می‌ستیزند با تو دربارهٔ آن حق پس از آن که روشن شده بود [و چنان ترس و بیم آنان را گرفته بود] که گویی رانده می‌شوند به سوی مرگ و خود می‌نگرند.
وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ ﴿۷﴾
۷- و [یاد آرید] آنگاه که وعده/نوید می‌داد خداوند شما را به یکی از آن دو گروه (کاروان تجاری قریش یا سپاه جنگی آنها) که شما را خواهد بود و شما دوست می‌داشتید که آن گروه بی سلاح/بی‌ساز و برگ (کاروان تجاری) شما را باشد و خداوند می‌خواست که آن حق را با سخنان/آیات خود (وعدهٔ پیروزی اسلام) و براندازد دنبالهٔ کافران را.
لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَيُبْطِلَ الْبَاطِلَ وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ ﴿۸﴾
۸- [آری] تا پا برجا/درست و راست بدارد آن حق را (وعدهٔ پیروزی اسلام) و ناچیز/بیهوده/نابود کند باطل را و گرچه خوش ندارند تبهکاران.
