آیه ۱۰۲ سوره بقره بیان می کند کسانی که سحر و جادو می کنند کافر هستند، آیا سحر و جادو کردن، کفر است؟ مگر ایمان و عمل دو چیز متفاوت نیستند؟
پاسخ:
آیه ۱۰۲ از سوره بقره، فرمایش خداوند متعال است:
“و از آنچه شیطان‌ها در زمان سلطنت سلیمان می‌خواندند پیروی کردند، و سلیمان کفر نورزید، بلکه شیطان‌ها کافر شدند؛ به مردم جادوگری می‌آموختند..”
(سوره بقره، آیه ۱۰۲)
سِحر (جادو) به‌معنای نشان دادن چیزی برخلاف حقیقت آن است، یعنی فریب و نیرنگ (بر اساس «لسان العرب»).
قرآن به روشنی بیان می‌کند که سحر، چیزی جز تزویر و فریب نیست؛ از این رو، انجام جادویی که هدف آن گمراه کردن مردم باشد، از گناهان کبیره به شمار می‌رود.
بی‌تردید، یک مؤمن واقعی نباید باطل را به‌جای حق جلوه دهد، یا حق را باطل معرفی کند، و نه مردم را فریب دهد؛ زیرا این کار گناهی بزرگ است. اما اگر کسی چیزی را که قرآن آن را حرام کرده انکار کند، در این صورت به کفر گراییده است.
برای نمونه: وقتی ساحران، معجزهٔ موسی (علیه السلام) را دیدند و دریافتند که آن حق است، از گناه خود توبه کردند و ایمان آوردند. اما اگر حقیقت را دیده بودند و با این حال آن را انکار می‌کردند یا می‌خواستند بر آن سرپوش بگذارند، بی‌شک در شمار کافران قرار می‌گرفتند.
از پیامبر گرامی اسلام (ص) روایت شده که فرمود:
“از هفت گناه نابودکننده بپرهیزید”
پرسیدند: “یا رسول خدا! آن‌ها کدام‌اند؟”
فرمود:”شرک به خدا، سِحر، کشتن جانِ محترمی که خداوند آن را جز به حق حرام کرده، خوردن ربا، خوردن مال یتیم، فرار از میدان جنگ، و تهمت زدن به زنان پاک‌دامنِ بی‌خبرِ باایمان.”
(روایت صحیح از بخاری و مسلم)
پس تمام آنچه ذکر شد، از گناهان کبیره به شمار می‌رود؛ با این تفاوت که شرک به خدا، انسان را از دایرهٔ اسلام خارج می‌کند.
