مشیت و اراده
“شیء” و “اراده” باهم فرق دارد. هیچ کس به شیء معنی اراده را نمی دهد. اما با گذشت زمان به کلمه “مشیت” که از ریشه شیء است، معنای اراده داده شده است، و این معنی وارد فرهنگهای لغت شده است. وبعد معنی اصلی آن ترک شده و فعل (شاء) هم معنی اراده داده شده است. مصدر می می، ریشه فعل نمی باشد. در نتیجه مفهوم جدیدی که به فعل (شاء) داده شده کار اشتباهی است. این اشتباه باعث تفسیر و ترجمه نادرست قرآن شده، و همچنین بسیاری از آیات، به صورت دلایل جبری نشان داده و با آیاتی که نشان دهنده آزادی است دچار تضاد شده است.
(شیء) در قرآن به معنای خلق و خلق کردن، قدر، وجود آمدن چیزی، معیارهای رشد و تغییر، فطرت، و سیستم بدون نقص خداوند است. (اراده) هم به معنی، آغاز انجام کاری و با یک تصمیم، خط پایان آن کار است.
برای صورت گرفتن شیء، اراده نقش مهمی دارد، اما در اثنای اراده هنوز شیء ایجاد نشده است. به همین سبب اصلاح این اشتباه در ترجمه و تفسیر، و استفاده از معنی درست فعل (شاء) بسیار مهم است.
سلام
این که گفته شده مصداق این عبارت است (اذا اراد الله شیئا هیئ اسبابها)
؟